Berichten

Geplaatst op

Annemie: herkozen als ELDR voorzitter

Op het 28ste ELDR congres te Berlijn werd Annemie herkozen met 80% van de stemmen

Dit is de speech die Annemie bracht bij de opening van het congres. Meer vindt u op www.eldr.eu.

 

Dear Prime Minister,

Dear Commissioners,

Dear Party leader,

Dear Friends,

Chères Amies, Chers Amis,

Liebe Freundinnen und Freunden,

 

 

J’ai le plaisir et l’honneur de vous souhaiter la bienvenue au 28ième congrès de l’ELDR où nous sommes les invités du FDP que je remercie de tout cœur de nous recevoir ici en cette belle ville de Berlin. De toutes les capitales européennes, Berlin est sans doute la plus emblématique. Qu’elle soit redevenue la capitale de la République Fédérale d’Allemagne après avoir si douloureusement symbolisé pendant plus de quatre décennies la grande déchirure du continent européen constitue, tout comme le dernier élargissement de l’Union Européenne, la marque ô combien tangible du succès inégalé de l’Union Européenne.

 

Faut-il que nous, les citoyens de la «vieille Europe» soyons devenus égoïstes et égocentriques, sourds et aveugles à tout ce qui n’est pas nous, pour ne pas nous émerveiller jour après jour, année après année, de compter parmi «nos» capitales Prague, Varsovie, Budapest, Bucarest, Sofia, Talin, Vilnius, Riga, Ljubljana et la Valette. Alors que Nicosie reste coupée en deux par une «ligne verte» qui pour être en bois, n’en est pas moins affreuse, Berlin, plus belle que jamais, a pansé ses plaies et repris le rang qui est le sien parmi les cités européennes.

 

Meine lieben Freundinnen und Freunde, einen Koffer nach Berlin tragen ist immer wieder ein ganz besonderes Vergnügen und ich danke der FDP herzlich dafür uns dieses Vergnügen zu bieten. Einen ELDR Kongress auszurichten ist aber kein einfaches Unterfangen, denn dann hat man es mit unserer Generalsekretärin zu tun, die aus Norditalien stammt. Sie kombiniert also Nordliche Präzision mit südlichem Temperament – eine explosive, aber sehr effective Mischung. Aber, lieber Guido, auch ihre Mitarbeiter sind starke Persönlichkeiten und zusammen haben unsere Teams uns einen schönen und interessanten Kongress vorbereitet.

 

Dear Friends, last year’s 27th ELDR congress took place in Bucharest, a very appropriate venue in view of the soon to materialize EU – membership of Romania and Bulgaria.   Enlargement however was not the central theme of our congress.

 

 

 

We concentrated upon the internal and external security of the Union firstly to take stock of recent developments in both fields and secondly because we wanted to reaffirm our strong belief that the four freedoms that are at the heart of the whole European undertaking should remain firmly anchored in the centre of all EU policies.

 

The four freedoms are the free movement of people, goods, capital and services that are at the heart of the economic policies of the Union which remain dedicated to the completion of a truly open and single market. In other areas, however, freedom of movement, especially of people, has come under suspicion.

 

My husband and I have travelled to South – East Asia this summer. We have been photographed upon entering each country we visited, and several times upon leaving as well. Many of our delegates are frequent flyers and we all have experienced hilarious, irritating and sometimes even offensive instances at airports inside the Union and elsewhere.

 

Millions of people each day are thus treated as potential wrongdoers whose movements are tracked. One wonders whether these extraordinary measures, including the obligation to carry liquids and gels in a transparent plastic pouch, serve any other purpose than to offer a token sense of security.

Several Liberal members of the European Parliament are at the forefront of the struggle to prevent security measures to unduly curtail citizens’ rights to travel and generally to move around freely, and their’s is a brave struggle that deserves support.

Curtailing the free movement of every single person cannot possibly be the right answer to the threat of terrorism. Even trying to keep track of all such movements is so daunting an undertaking that it is doomed to failure and utter futility.

Terrorism moreover is not just a security issue; it is first and foremost a political issue.

And it is a formidable political issue, probably the most daunting one we are faced with. One might be forgiven to dodge it and look at it from the security side which at first sight appears easier to do and, as I said, gives one a false sense of being sensible. In the meanwhile all of our citizens come under suspicion, while the political issues are allowed to fester.

 

The European Security and Defence Policy is being developed to give the European Union the military means to carry out what we used to call the Petersberg tasks, that is to make peace, to keep peace and to allow for urgent humanitarian intervention.

Several such missions have been undertaken or are being carried out, in the Western Balkans but also in Aceh ( Indonesia), in Eastern Congo and most recently in and around the capital of the Democratic Republic of Congo.

Another ESDP-mission is under preparation: a one year mission to eastern Chad and the north of the République Centre – Africaine. It is authorised by the UN Security Council and it is aimed at stabilising a region near the Darfur in order to facilitate a UN operation in the Darfur proper.

 

For several years now, many hands were wrung over the horrors in the Darfur and many clamours were heard that we needed to do something. But now that something might be under way, it appears that the member states are reluctant to release the funds necessary to finance the operation and even more reluctant to commit troops and material.

 

This is not serious to say the least. If we want the EU to play a role in world affairs and to really contribute to make the world a safer place, we should be true to our rhetoric and follow up on our declarations with acts. And if we are unwilling to act, to commit troops, finances and material, we should just shut up. But then we should also stop complaining when the United States act in a way we don’t like, or when Russia treats the Union with barely disguised contempt, or when China and India and Japan don’t listen when we want them to exercise pressure upon Burma, or upon Sudan.

 

The inconvenient truth, I am afraid, is that the European Union can ill afford to retreat from the world, because the world has really become a village, a village    with some very messy quarters. And those quarters intrude upon us, even when we would prefer to look the other way.

 

I believe that we are nearing an important moment of truth, the moment to coldly assess where we stand as individual state, as a member state of the European Union and as a member of what used to be called the concert of nations, I mean the United Nations.

 

Those of us who belong to nations that once were empires might believe to be strong enough to run their own course, independently from everything and everybody else, but surely they know deep down that this is an illusion. Those of us who belong to small nations might believe that they can escape unwelcome attention, but theirs’ are generally trading nations that very much depend upon others. The inconvenient truth, once again, is that there is no escaping from the outside world.

 

 

 

We will of necessity need to continuously concentrate on these issues of security, both internal and external, because our future depends on it.

At the same time we will need to work hard on the most daunting political issue we are faced with, that is how to respond politically to the threat of terrorism.

 

I believe Liberals are especially well equipped to take on these challenges. While acknowledging the worth of national and cultural heritages, we are generally not prone to narrow minded nationalism, and even less to all strands of chauvinism. While recognising the importance of good functioning states and state structures, we recognise the unique value of each and every human being.

While recognising the paramount value of justice and equity, we value individual freedom at least as much.

 

When I was the president of the Liberal International I have experienced time and again that these beliefs are shared by Liberals all over the world. This being so we are as Liberals indeed well suited to tackle the most pressing issues of our era.

 

The European Union has been mostly inward looking for the last few years: enlargement and treaty reform have taken up a lot of energy. Understandably, we European Liberals have done the same.

 

In the meanwhile, however, the world hasn’t stood still.

It is high time to renew the acquaintance from the different angles of the fight against climate change, the opening up of the world economies, and the peaceful spread of democracy.

 

This is why we also have invited speakers from far away: Cambodia, India and China.

 

Liberal members of National Parliaments and of the European Parliament have a special responsibility in all of these issues and this is why we have devised a special programme for them at this congress.

 

We hope to encourage them to exchange experiences and practices, so as to help build a true network of Liberal Parliamentarians from all over Europe.

This same weekend the Heads of State and Governments of the European Union meet in Lisbon for a very important summit, which will hopefully reach a final agreement on the Revised Treaty and which will also assess the progress of the Lisbon agenda aimed at turning the Union into the first knowledge society of the world.

 

I am most grateful that the Prime Minister of Denmark has been willing to stop by Berlin on his way to Lisbon. He will bring to Lisbon our wishes for a successful conclusion of the long path to treaty reform. The treaty does not contain all we have wished for but, as it stands, it is better than what we have now. I hope that after this summit we will be able to concentrate on its ratification so that the Union will be better equipped to deal with today’s huge challenges.

 

I am also proud and thankful that two commissioners have come to Berlin to address us. The Vice-President of the Commission, Siim Kallas is from Estonia, a new state that freed itself from the Soviet Union less than twenty years ago, and that courageously embarked on the road to bold reform. Siim Kallas is now in charge with an almost as challenging task, the streamlining of the inner workings of the Commission. Olli Rehn, fromFinland, is doing an absolutely great job as commissioner in charge of enlargement. While the enthusiasm for enlargement was slowly waning, he kept the pace and the path. He has been instrumental in helpingRomania and Bulgaria to join the Union on 1 January 2007 and is now conducting the negotiations with Croatia and Turkey.

 

Before we listen to them however, we will hear Guido Westerwelle, the leader of our host party, the FDP. Guido has guided his party to a tremendous success during the last German federal elections and now leads his party as the largest   opposition party in Germany.

 

Guido, I once again thank you very much for hosting this congress and give you the floor.

 

 

 

 

Annemie Neyts–Uyttebroeck

ELDR President

MEP

Geplaatst op

Annemie op Kanaal Z op zaterdag 13 oktober

In Open Kaart een gesprek met Annemie Neyts, voorzitter van de Europese Liberalen en Bruno Tobback, uittredend Federaal Minister van Leefmilieu en Pensioenen over het verlies van Paars, de aanslepende regeringsonderhandelingen en … vrouwen in de politiek.

Hier vindt u het debat tussen Annemie Neyts en Bruno Tobback op Kanaal Z.

Geplaatst op

Jos Geysels interviewt Annemie Neyts

Knack: Jos Geysels interviewt Annemie Neyts (10.10.07)

‘De karikatuur van de fabrieksbaas in pitteleer met hoge hoed en een dikke sigaar in zijne kop, doet het nog altijd’, zegt Europees Parlementslid Annemie Neyts (Open VLD). ‘Het gedrag van enkele prominente liberalen houdt dat beeld trouwens in stand. Maar wij zijn al heel lang niet meer de partij van de maatschappelijke elite, want die zit tegenwoordig ergens anders.’

 

Neyts neemt duidelijk nog steeds geen blad voor de mond, en meestal wordt er ook naar haar geluisterd. In haar partij, in de Wetstraat en vooral in het Europees Parlement. Haar politieke palmares valt dan ook moeilijk te negeren. Halverwege de jaren tachtig werd de Bruxelloise de eerste vrouwelijke partijvoorzitter van Vlaanderen, daarna legde ze een mooi parcours af als staatssecretaris en minister in zowel de federale als de Brusselse regering, en tegenwoordig is ze minister van Staat en voorzitter van de Europese Liberale Partij. ‘Je ziet dat ik veel aan de liberale partij te danken heb’, zegt ze graag. In al die jaren is ze eigenlijk maar twee keer echt kwaad geweest op haar partij. De eerste keer toen Guy Verhofstadt de voorzittersstoel van haar terugeiste, en meer dan twintig jaar later opnieuw toen ze Karel De Gucht moest laten voorgaan op de lijst voor de Europese verkiezingen.

 ‘Ze houdt net als ik van de Duitse filosofe Hannah Arendt’, zegt Jos Geysels nog voor hij aanbelt bij haar huis in een zijstraat van de ondertussen haast mythische Brusselse Dansaertststraat. Maar dat is niet de enige reden waarom hij net Annemie Neyts wou interviewen. ‘Ik zat nog niet lang in de Kamer toen ik mijn tekst schreef over de manier waarop democratische partijen volgens mij met het toenmalige Vlaams Blok moesten omgaan’, zegt hij terwijl hij in de huiskamer de vele sporen van spannende jobs en verre reizen bekijkt. ‘Collega’s uit verschillende partijen zaten in mijn kleine bureautje te discussiëren of het wel zo’n goed idee was om dat op papier te zetten. Maar jij niet. Jij was meteen overtuigd, nam een pen en ondertekende die tekst.’ Neyts zet haar koffiekop krachtig op een stapel tijdschriften neer. ‘Op dat vlak ben ik nog steeds on-ver-zet-te-lijk’, zegt ze langzaam.

ANNEMIE NEYTS: Geen enkele Vlaams Belanger zal in het Europees Parlement bij mij in de lift stappen, want ze weten dat ik hen niet groet. Ik praat niet met volwassen mensen die volledig bij hun verstand zijn en toch zo’n gedachtegoed aanhangen en verspreiden. De generatie van mijn ouders heeft ondervonden waartoe zulke overtuigingen kunnen leiden, en ik maak me niet de illusie dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Onlangs zag ik een interview met Hannah Arendt terug waarin ze vertelde hoe Duitsers in de jaren dertig snel de straat overstaken om toch maar geen joodse medeburger te hoeven passeren. Het verbaast me dat zo weinig mensen die parallellen zien. In de jaren voor de Tweede Wereldoorlog had iedereen, ook in België, de mond vol van de “joodse kwestie”, van die Judenfrage. Wel, vandaag hoor ik verontrustend veel spreken over de ‘moslimkwestie’.

Er zijn vanzelfsprekend verschillen, maar de “Gleichschaltung” waarvan Arendt zo gruwde, is onmiskenbaar aan het werk. De afgelopen twintig jaar ben je altijd heel consequent je ideologie van vrijheid en emancipatie blijven aanhangen. Ik heb de indruk dat je veel minder gedreven wordt door een economisch liberalisme dan veel van je partijgenoten.

NEYTS: Voor een louter economisch systeem zou ik me nooit kunnen inzetten. De economie is voor mij niet meer dan een instrument.

Maar als rechtgeaarde liberaal ben je toch een voorstander van de vrije markt?

NEYTS: Ja, maar ik heb geen enkel probleem met de ongelooflijke reeks ongeschreven regels waar onze economie en zelfs onze hele samenleving op steunt. Als ik iets van jou koop, dan vertrouw ik er bijvoorbeeld op dat het product dat ik heb gekozen inderdaad in goede staat in de doos zit. Zulke afspraken zijn veel fundamenteler dan de bijna 90.000 pagina’s Europese wetgeving die de markt aan banden leggen. Het ergste wat een mensengroep kan overkomen, is immers het wegvallen van alle structuur. Ik herinner me een getuigenis van een kolonel bij de para’s over de VN-missie naar Somalië. Zijn manschappen zouden er alleen voor moeten zorgen dat er niet meer geschoten werd, dacht hij. Maar doordat de hele staatsstructuur was weggevallen, konden ze niet anders dan ook het huisvuil ophalen, lijken wegbrengen en arbitreren bij ruzies. When the state fails, is niets meer mogelijk.

Ik ben het grotendeels eens met socioloog Luc Huyse, die zegt dat we weer over de rol van de staat moeten durven na te denken.

NEYTS: Op sommige vlakken is er in mijn ogen veel te veel overheid, en op andere te weinig. De overheid bemoeit zich vandaag met ons overgewicht, en komt haast controleren of we wel zeven keer per dag een portie groenten of fruit naar binnen werken. Allez kom! Weet je waarom ze zich daar allemaal mee bezighoudt? Omdat ze niet in staat is om de échte problemen van onze tijd aan te pakken: de vrede bewaren en een botsing tussen beschavingen voorkomen. Dan is het natuurlijk veel comfortabeler om te palaveren over de hoogte van de zoveelste verkeersdrempel.

Ik vind bijvoorbeeld wel dat de overheid het recht heeft om in te grijpen in de manier waarop we met energie omgaan.

NEYTS: (denkt na) Dat hangt ervan af hoe. Hier in Brussel, dat nota bene op negen vrij hoge heuvels ligt, wordt iedereen ertoe aangezet om overal heen te fietsen. Het zou toch veel efficiënter zijn om een hartig woordje met de auto-industrie te spreken en die te vragen op welke termijn ze een schone wagen kan fabriceren? Zo vind ik het ook al te gek dat we allemaal spaarlampen moeten kopen terwijl de SUV’s vrolijk door onze straten mogen rijden. Als je met een brandstofzwelgend voertuig wil rijden, moet je daar ook voor betalen. Wel ben ik als de dood voor een systeem waarin de overheid bepaalt wie wanneer en onder welke voorwaarden met welke auto mag rijden. Voor je het weet zijn het alleen nog de beslissers die rijden, en moet de rest te voet gaan.

Hoe lost een liberaal de toenemende verkeersdruk op? Door nog een rijstrook bovenop de Brusselse Ring laten bouwen?

NEYTS: Met rekeningrijden natuurlijk. Als dat in Londen werkt, zou het ook een oplossing kunnen zijn voor onze steden. In volledig autovrije centra geloof ik niet, want daar kunnen sommige mensen gewoon niet meer buitenkomen. Mijn eigen ouders zijn allebei de 85 voorbij. Die mensen kunnen met de beste wil van de wereld niet meer te voet of met de fiets naar de winkel. En straks worden we allemáál ouder.

Beschouw jij jezelf als een links-liberaal?

NEYTS: Ik denk het wel.  Al heb ik me nooit geroepen gevoeld om een links-liberale club op te richten ofzo. Ooit heb ik tegen een geestesgenoot uit mijn partij gezegd: ‘Ik ben niet van plan om Jeanne D’Arc te gaan spelen voor dingen die ons wel dierbaar zijn, maar waarvoor ook jij je nek nooit zou uitsteken.’

In de jaren tachtig had jij het duidelijk moeilijk met het koude neoliberalisme dat toen hoogtij vierde in je partij.

ANNEMIE NEYTS: De toenmalige hardheid en rücksichtslosigkeit van Guy Verhofstadt, die je ook in zijn eerste Burgermanifest terugvindt, was niets voor mij. Zo’n liberaal ben ik nooit geweest.

Later deelde je ook het liberale standpunt niet over migrantenstemrecht of het hoofddoekenverbod.

NEYTS: Een liberale voorman (Patrick Dewael, nvdr.) heeft op een bepaald moment een vrije tribune geschreven waarin hij pleitte voor een verbod op hoofddoeken in openbare diensten. Hij vroeg onze fracties om hun mening, en de grote meerderheid bleek tégen zo’n verbod te zijn. Maar helaas! Zijn tekst was al naar de redactie gestuurd. (proest) Met andere woorden: dat was geen partijstandpunt. Daarom ben ik ook zo op mijn plaats in Open VLD: als het er echt op aankomt is de partij tegen een verbod op hoofddoeken, voor de toetreding van Turkije tot de Europese Unie …

En tégen het migrantenstemrecht.

NEYTS: Mijn standpunt is dat niet. Iedereen heeft altijd geweten dat ik vóór migrantenstemrecht ben, en dat heeft me nog nooit een stem gekost. Ik begrijp niet waar mijn partijgenoten zo bang voor waren. Nog minder snap ik dat Karel De Gucht als partijvoorzitter kon beweren dat hij persoonlijk wel voor dat stemrecht was maar dat de partij zich ertegen moest verzetten. Veel had toen natuurlijk te maken met de druk van figuren als Boudewijn Bouckaert en Jean-Marie Dedecker, die zich opwierpen als de voorhoede van de rechtse vleugel van onze partij. En wat blijkt nu ze weg zijn? Er ís niet zoiets als een rechtervleugel bij Open VLD. Wel zijn er mensen die wat linkser denken en anderen die wat rechtser denken.

Hoe kijkt u als voorzitster van de Europese liberalen naar uw Nederlandse zusterpartij VVD, die onlangs Rita Verdonk uit de fractie heeft gezet?

NEYTS: Weken geleden had ik mijn vrienden bij de VVD al voor mevrouw Verdonk gewaarschuwd. Wij hebben hier natuurlijk iets gelijkaardigs meegemaakt met Dedecker, en daaruit heb ik geleerd dat je partij blijft bloeden zolang zo iemand aan boord wordt gehouden. Met liberalisme heeft mevrouw Verdonk niets te maken. Had het CDA haar een plek in de regering aangeboden, dan had ze wellicht ook toegestemd. Wie de deur openzet voor zulke mensen, haalt zich enorm veel problemen op de hals.

Zoals uw partij met Jean-Marie Dedecker heeft ervaren.

NEYTS: Inderdaad. Politiek is een stiel, en dat wordt veel te vaak vergeten. Het is een mythe dat iederéén aan politiek kan doen. Net zoals het nonsens is dat iemand succesvol zal zijn in de politiek omdat hij nu eenmaal uitblinkt in het zakenleven of in de sport. Bij ons dachten ze ook dat ze met Dedecker een grote vis hadden binnengehaald: een succesvolle judocoach zou ons zeker veel stemmen bijbrengen.

Hij is natuurlijk wel verkozen geraakt, hè, ook met zijn eigen partij.

NEYTS: Hij heeft de kiesdrempel gehaald. Mooi van hem. Maar we gaan nu toch niet doen alsof hij 30 of 50 procent van de mensen heeft kunnen overtuigen zeker? Net zoals vaak wordt vergeten dat CD&V/N-VA helemaal geen meerderheid heeft. Zelfs niet in Vlaanderen. Ze doen wel alsof ze in heel België de absolute meerderheid hebben en daardoor mogen decreteren wat er moet gebeuren. Ik erger me dood aan dat machtsdenken, waar ik telkens weer mee wordt geconfronteerd. Vorige week, bijvoorbeeld, woonde ik in Washington een vergadering over Irak bij met de voorzitter van de Atlantic Coucil, een adviserend orgaan van president George W. Bush. Zegt die man: ‘Will the European Union be able to put its act together this time?’ En een tenger mevrouwtje vulde aan: ‘Will the European Union do wat it has to do?’ Dat moet je tegen mij zeggen, zeker om acht uur ’s morgens. Ik vroeg hen of ze er al eens bij hadden stilgestaan dat wij het misschien niet leuk vinden om gecommandeerd te worden. Die voorzitter repliceerde heel kalm: dat is de manier waarop een superpower zich gedraagt. Tja.

Heb je, net als Jean-Luc Dehaene, het gevoel dat je een politicus van de vorige eeuw bent?

NEYTS: Helemaal niet. Ik geef niet op omdat we toevallig in een moeilijk tijdgewricht zitten.

In 1988 zei je in Humo dat je nog twintig jaar voort wilde doen.

NEYTS: (grijnst) Ik denk dat het nog een beetje langer zal duren. Ik voel dat ik nog bijzonder populair ben, en ik haal nog altijd veel voorkeurstemmen binnen. Bovendien heb ik zin in een tweede termijn als voorzitster van de Europese Liberale Partij.

Politiek is sentiment, beweerde je ooit.

NEYTS: En dat vind ik nog altijd. Waarom blijft iemand jarenlang lid van een politieke partij? Omdat er een moederband ontstaat, omdat je er vrienden maakt…

Cynische politici beweren graag dat een politieke vriend erger is dan een vijand. Zelf kan ik nochtans eerlijk zeggen dat ik binnen mijn partij échte vrienden heb gemaakt.

NEYTS: Ik ook. Dat spreekt vanzelf. Al dat cynisme toont gewoon aan hoe graag mannen de politiek romantiseren. Wat lijden ze toch voor hun stiel! Wat zien ze toch af!

Mánnen romantiseren de politiek?

NEYTS: En nog geen klein beetje! Jullie zijn echte romantici, en jullie doen op een hartstochtelijke manier aan politiek. Als jullie rationeel bezig waren, dan zouden we die hele formatiekomedie nu niet moeten meemaken, hè.

Nochtans zijn de vrouwen die ik in de Wetstraat ben tegengekomen…

NEYTS: Hartstochtelijke wezens? Ja, maar niet in de politiek. Mannen zitten eerst met een rode kop te roepen en te tieren op de banken van het parlement, en vijf minuten later beweren ze dat vrouwen te emotioneel zijn om aan politiek te doen.

Dus als ik het goed begrijp: Karel De Gucht en Guy Verhofstadt zijn romantici?

NEYTS: Natúúrlijk!

Allez Annemie, Karel De Gucht is net iemand die meer ratio in de politiek wil.

NEYTS: Het is niet omdat je dat zegt dat je daar ook naar handelt. Wij kennen allebei episodes uit de politieke loopbaan van Karel die je niet meteen rationeel kunt noemen. Zijn optreden over het stemrecht is daar toch het beste bewijs van?

Zelfs als je ervan overtuigd bent dat je gelijk hebt, moet je kunnen inzien dat de omstandigheden er niet altijd naar zijn om dat gelijk te doen zegevieren. Als je dat niet meer kunt, wordt het gevaarlijk. Bij president Bush heeft dat onvermogen bijvoorbeeld catastrofale gevolgen. Tony Blair is in hetzelfde bedje ziek, en ik vrees dat de Franse president Nicolas Sarkozy, voor wie ik een grote fascinatie heb, ook zulke trekjes heeft. Het allerergste is een politicus die denkt dat hij een missie heeft.

Mogen we nu ook al geen missie meer hebben?

NEYTS: Niet als het een transcendentale missie is, een roeping haast.

Wat is jouw drijfveer om aan politiek te doen?

NEYTS: Dé ultieme drijfveer is natuurlijk het voorkomen van oorlogen. Daarom wil iedereen ook zo graag minister van Buitenlandse Zaken zijn. Dat is nu eenmaal de mooiste job van allemaal. Daarom is het ook zo moeilijk om in Europa een gemeenschappelijk buitenlands beleid te organiseren: geen enkele minister van Buitenlandse Zaken wil die portefeuille afgeven.

Ondertussen heeft België nog altijd geen nieuwe regering. Baart dat je zorgen?

NEYTS: Weet je wat het probleem is? De meeste prominente onderhandelaars komen regelrecht uit een gewest- of gemeenschapsparlement, en hebben amper ervaring met de federale mechanismen. Voor veel Vlaamse politici is het federale niveau allesbehalve een bondgenoot. In het beste geval beschouwen ze het als een bemoeizieke schoonmoeder, maar vaker denken ze dat ze beter af zouden zijn zónder de federale staat. Logisch dus dat de Franstaligen die houding als uiterst bedreigend ervaren. Toch doen de Vlamingen geen enkele moeite om de Franstaligen gerust te stellen. Als het over Afrikaanse landen gaat, pleiten ze allemaal voor confidence building measures, maar in hun eigen land vinden ze dat overbodig.

Heb je er nog vertrouwen in dat de onderhandelaars een oranje-blauwe regering zullen kunnen vormen? Garanties voor een grote staatshervorming zullen ze niet in het regeerakkoord kunnen zetten, hè.

NEYTS: Dat wisten ze toch van tevoren? Verbazingwekkend vind ik dat. Hetzelfde met de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Hoelang weten ze nu al dat we daar met een groot probleem zitten? Het ergste is dat een splitsing alleen een symbolische overwinning kan zijn, zelfs als we er niets extra’s voor hoeven te betalen. Want het zal de Vlamingen minstens twee zetels in Halle-Vilvoorde kosten en één in Brussel. En dat allemaal omwille van de symboliek!

Voor jou hoeft die kieskring niet gesplitst te worden?

NEYTS: Dat was een zeer zinvolle eis zolang we nog unitaire partijen hadden. Toen kwamen Franstalige kopstukken tot diep in het Pajottenland propaganda voeren, en iedereen vond dat doodnormaal. Maar in de jaren zeventig zijn alle partijen opgesplitst in een Vlaamse en een Waalse vleugel, en daardoor is dat probleem vanzelf verdwenen. Mannen als Olivier Maingian (FDF) of Didier Reynders (MR) komen vandaag hoogstens nog naar de faciliteitengemeenten, maar niet verder.

Het Arbitragehof heeft natuurlijk wel geoordeeld dat het niet kan dat er alleen in Vlaams-Brabant geen provinciale kieskring is. Hoe wil je dat dan oplossen?

NEYTS: Het makkelijkst is natuurlijk terugkeren naar de oude indeling van de kieskringen. Alleen geloof ik niet dat de onderhandelaars dat nog zien zitten. Dus is het enige alternatief een splitsing van de kieskring met de garantie dat Franstaligen in Halle-Vilvoorde op Franstalige lijsten zullen kunnen blijven stemmen. Al weet ik niet of dat voor de Franstalige partijen voldoende zal zijn. In elk geval kan er wat mij betreft niet aan de taalgrens worden geraakt. Ik wil zelfs niet overwégen om pakweg Linkebeek, dat maar een halve zakdoek groot is, af te geven. Want als je ook maar de kleinste aanpassing aan de taalgrens toelaat, krijgen al die Franstaligen van Halle-Vilvoorde tot aan het oude arrondissement Leuven weer hoop en wordt een dynamiek op gang getrokken waarvan we niet weten waar die zal eindigen. Héél gevaarlijk.

Wat moeten de Vlamingen dan doen?

NEYTS: Waarom garanderen ze het voortbestaan van de faciliteiten in de Rand niet? In het Europees parlement staan Vlaamse beeldenstormers altijd te roepen en te krijsen ter verdediging van de minderheden in alle andere lidstaten. Maar als het op Vlaanderen aankomt, willen ze daar allemaal niets van horen.

Het lijkt me ook niet slecht dat mensen die over de staatshervorming onderhandelen eens contact zouden opnemen met collega’s die iets van Brussel kennen.

NEYTS: Dat is wel het minste. Zoveel politici hebben zich vergist als het over Brussel ging. Toen de faciliteiten voor Franstaligen in de Vlaamse Rand in het Sint-Michielsakkoord met een bijzondere meerderheid werden vergrendeld, kon ik bijvoorbeeld niet begrijpen waarom de Vlamingen hetzelfde niet eisten voor de taalregeling in Brussel. ‘Niemand zal daar ooit aan durven te raken’, zei toenmalig premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) daarop. Niet te geloven. Zelfs Vic Anciaux (toen Volksunie nu Spirit) viel uit de lucht toen ik er destijds voor waarschuwde dat Linkebeek binnen de kortste keren een volledig Franstalig schepencollege zou hebben.

Het gekste idee waar ze ooit in al hun wijsheid mee zijn komen aanzetten was ongetwijfeld dat voorstel om Voeren bij Brussel-Halle-Vilvoorde te voegen. Wij geloofden eerst niet dat ze dat meenden. Uiteindelijk heeft Herman Vanderpoorten, die toen PVV-fractieleider in de Senaat was, de regering naar huis gestuurd met het verzoek haar huiswerk over te doen. Enfin, het toont wel aan waar zulke onderhandelaars toe in staat zijn.

Ik erger me ook vaak aan het gemak waarmee over allerlei scheidingsscenario’s en bijhorende oplossingen voor Brussel wordt gepraat.

NEYTS: Weet je wat ik nog het wonderlijkste vind? Dat Vlamingen die zichzelf separatist noemen er blijkbaar van uitgaan dat we België gewoon in twee stukken kunnen knippen zoals met Tjechoslowakije is gebeurd. Nooit staan die erbij stil dat dit land niet perse ophoudt te bestaan als Vlaanderen zich afscheidt. Als Vlaanderen eenzijdig zijn onafhankelijkheid zou proclameren, betekent dat echt niet automatisch het einde van België.

Stel dat je nu als prille politica je eerste stappen in het parlement mocht zetten: wat zou je eerste politieke daad zijn?

NEYTS: Als bleuke? Zwijgen dat ik zweet, denk ik. (lacht) In 1981 werd ik voor het eerst in de Kamer verkozen en amper drie weken later was ik al staatssecretaris. Paula D’Hondt (CD&V) gaf me toen een raad die ik altijd heb onthouden: verlies nooit het contact met je fractie. En in het halfrond kwam Jean Gol naast me zitten. ‘Ge zijt precies onder de indruk’, lachte hij. ‘Ge vindt dat hier groot zeker? Wel, geniet ervan, want dat gevoel komt niet meer terug. Voor dat ge ’t weet ziet het er hier al veel kleiner uit.’ En hij had gelijk.

Geplaatst op

De Europese Unie: vloek of zegen voor bedrijven?

Annemie werd uitgenodigd als gastspreker op het “Leaders Meet and Greet” evenement in Straatsburg op vrijdag 5 oktober.

Hier vindt u de korte samenvatting van Annemie haar speech.

De volledige speech:

De Europese Unie: vloek of zegen voor bedrijven?

Dames en Heren,

Ik ben vanochtend helemaal van Brussel naar Straatsburg komen rijden, en zal vanavond helemaal terugrijden: plus minus tien uur rijden voor een toespraakje van maximum 10 minuten, ik denk niet dat de groene jongens en meisjes dit goed vinden. Nu, tien minuten is nog altijd langer dan de spreektijd die we krijgen tijdens plenumzittingen van het Europese Parlement, dus daar heb je wat voor over, ook al meldde een e-mail van de organisatoren me vrijdag dat ik de stelling “motor of rem; vloek of zegen” MOET benaderen vanuit het perspectief van de overheid.

 

Meestal laat ik me niet vertellen wat ik MOET doen, maar deze keer zal ik een uitzondering maken.

 

1.     Een brokje geschiedenis.

 

De voorlopers van de Europese Unie waren de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS); het Europese Atoom Agentschap (Euratom) en de Europese Economische Gemeenschap (EEG) die werden opgericht in het begin van de jaren 1950. Het Verdrag van Rome, dat in 1957 (precies een halve eeuw geleden) werd opgericht bracht die instanties samen onder de koepel van de Europese Gemeenschappen (EG) en gaf ze de instellingen die we vandaag nog altijd kennen in gewijzigde vorm. De naam van de oorspronkelijke instellingen maakt duidelijk dat ze werden opgericht om de economie van de lidstaten te bevorderen, maar het initiatief ging uit van de regeringen van de zes stichtende staten.

 

Mijn eerste stelling luidt daarom:

 

De Europese instellingen werden door de politieke overheden opgericht om de economie, en dus de bedrijven te bevorderen. Met andere woorden: de Europese Unie is van in den beginne een POLITIEKE onderneming geweest met aanvankelijk een vooral economische doelstelling.

 

2. Het vrije verkeer van goederen, kapitaal, diensten en personen heeft van bij de aanvang centraal gestaan om één grote gemeenschappelijke markt tot stand te brengen. Tot op vandaag, vijftig jaar later, is die één gemaakte markt nog steeds geen feit, hoewel er enorme vooruitgang werd geboekt.

Hoe komt dat? Overheden vinden uitbreiding van de markt fijn wanneer het de eigen bedrijven ten goede komt, maar remmen de éénmaking af wanneer ze vrezen dat hun bedrijven daar nadeel van zouden ondervinden.

Bedrijven en bedrijfsfederaties doen precies hetzelfde: ze roepen de vrije mededinging in om toegang tot andere markten te verkrijgen, maar zijn meestal veel minder enthousiast wanneer bedrijven vanuit het buitenland toegang willen krijgen tot “hun” thuismarkt.

 

3.     De Europese Unie heeft de Europese economie en Europese bedrijven grote voordelen gebracht en doet dat nog steeds.

 

Ik heb jammer genoeg niet de tijd gehad om de juiste cijfers op te zoeken, maar ik meen te weten dat het bruto binnenlandse product in de Unie thans vele malen hoger ligt dan pakweg 20 jaar geleden. De welvaart in ons land is onmiskenbaar ongelooflijk gestegen, alleen is het zeer de vraag of ons welzijn en ons geluksgevoel evenredig zijn gestegen.

 

4.     De Europese Unie houdt de markten niet enkel open, ze reguleert ze ook.

 

In beginsel hebben de regels tot doel het speelveld voor alle spelers te effenen, het “niveau playing field” weet u wel. Dat beginsel wordt soms oneigenlijk gebruikt om de eigen producten te beschermen of te bevorderen. De voorbeelden liggen voor het rapen: de afmetingen van tractorwielen; de draaicirkel van tractoren en auto’s; de bestanddelen van bier; de kleurstoffen in breakfast worstjes …

 

5. Consumentenbescherming wordt steeds belangrijker, en leidt tot steeds meer regelgeving die de bedrijven onmiskenbaar bezwaart.

De volgende spreker vertegenwoordigt de automobielindustrie en zal daar ongetwijfeld dieper op ingaan, daarom zal ik volstaan met de informatie dat de voor zowat alle onderdelen van auto’s en koetswerk uiterst gedetailleerde EU – richtlijnen bestaan die bijvoorbeeld de plaatdikte van de voor- en achterdeuren vastlegt.

 

6. De steeds uit deinende consumentenbescherming houdt mijns inziens verband met wat Luc Ferry de angstcultuur noemt, die wellicht op haar beurt verband houdt met de veroudering van de Europese bevolking, en met het onbehagen veroorzaakt door mondialisering en multiculturalisering van onze samenlevingen. Wat er ook van zij, het is onmiskenbaar dat onze samenlevingen minder en minder geneigd zijn om risico’s te aanvaarden, laat staan om zelf risico’s te nemen.

 

7. De overheden, met inbegrip van de Europese overheden, vertalen de roep naar steeds meer (consumenten) bescherming in steeds meer reguleringen, die onze economieën onmiskenbaar bezwaren, en een concurrentie nadeel opleveren ten overstaan van minder gereguleerde economieën.

 

8. UITDAGING: hoeveel risico willen we aanvaarden om onze bedrijven en dus onze economie en werkgelegenheid groeikansen te geven?

 

Ik kijk uit naar uw antwoorden, en naar het debat en dank u voor uw aandacht.

Annemie Neyts – Uyttebroeck

Minister van Staat

Europees Parlementslid

 

Geplaatst op

De Dames van Staat

100 dagen na de verkiezingen en nog steeds geen regering. Voor Koppen het moment om raad te vragen aan vier vrouwelijke ministers van staat: Miet Smet, Annemie Neyts, Magda Aelvoet en Antoinette Spaak. We brengen ze bijeen in de Muntschouwburg, dat oude Belgische symbool.

 

Dames van Staat

Ze houden zich niet in als hun mening gevraagd wordt over de regeringsonderhandelingen.

 

“Zolang ze zich gedragen als viswijven die voortdurend verklaringen af leggen aan de poorten van Hertoginnedal gaat er niets van komen.” Miet Smet (CD&V) ziet nog steeds haar partijgenoot Leterme als de volgende premier. “Hij vertegenwoordigt wat in Vlaanderen leeft, maar ik vind wel dat hij zich meer moet inleven in de Waalse problematiek.”

Deze vier vrouwen hebben voor hun plaats in de politiek moeten knokken. Antoinette Spaak (FDF) voelde zich in het begin van haar carrière geïsoleerd tussen al die mannen. “Dat gevoel ging gelukkig snel voorbij doordat de mannen meestal beleefd bleven. Maar vrouwen zijn nodig in de politiek en zeker bij onderhandelingen.” Miet Smet sluit zich daar bij aan. “Vrouwen zouden verstandiger zijn en niet altijd in de pers komen met nietszeggende verklaringen. Ik denk ook dat vrouwen zich beter kunnen inleven en meer begrip hebben voor het andere landsgedeelte. Alleszins zeker vrouwen van onze generatie.”

De Dames van Staat voelen zich niet geroepen om deel te nemen aan de onderhandelingen. “Het is aan de huidige generatie om er uit te raken.” Annemie Neyts (Open VLD) hoopt dat er voor het einde van het jaar een akkoord is. “De vraag of België moet gesplitst worden, ligt op tafel. Vlamingen en Walen moeten bespreken waarom ze willen samenblijven en wat er moet gebeuren. Ik denk nog altijd dat we meer gemeenschappelijk hebben dan dingen die ons scheiden.”

Reportage: Johan Ghysens en Lin Delcour

Geplaatst op

Bulgaarse verpleegsters eindelijk vrij.

Annemie heeft in het Europees Parlement het lot van de 5 Bulgaarse verpleegsters en de Palestijnse dokter die oorspronkelijk ter dood veroordeeld waren in Libië geregeld aan de kaak gesteld. Nu zijn ze eindelijk vrij.

Vandaag zijn ze eindelijk vrij, echt vrij, de 5 bulgaarse verpleegkundigen en de Palestijnse arts die maar liefst 8 jaar hebben vastgezeten in Libië. Ze werden er veroordeeld voor de besmetting van kinderen met Aids, in een ziekenhuis in Bengasi. daarvoor kregen ze eerst de doodstraf, dat werd dan omgezet in levenslang en nu zijn ze uitgeleverd aan Bulgarije waar ze meteen gratie kregen. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, veel diplomatie en het blijft onduidelijk wat Libië nu echt in ruil heeft gekregen van Europa. Europarlementslid Annemie Neyts (Open VLD) geeft meer uitleg in het programma “De Wandelgangen” op Radio 1.

Geplaatst op

Annemie Neyts over het nieuwe EU-verdrag

Annemie Neyts, de ELDR partijvoorzitter wil dat: “het nieuwe verdrag zowel de institutionele en procedurele innovaties omvat, als het bindende karakter van het Handvest van de grondrechten”.

 

ELDR Partij verklaring over het nieuwe EU verdrag

 

De Europese Liberalen willen het volgende zien in het nieuwe verdrag:

 

De Europese Liberale en Democratische partij ELDR steunt het Duitse voorzitterschap van de Europese Unie in haar pogingen om een uitweg te vinden voor de blokkering die momenteel heerst met betrekking tot het Grondwettelijk Verdrag en is het eens dat er op de Europese top van 21 en 22 juni een tijdschema moet worden opgesteld om te komen tot institutionele hervormingen.

 

Annemie Neyts, de ELDR partijvoorzitter wil dat: “het nieuwe verdrag zowel de institutionele en procedurele innovaties omvat, als het bindende karakter van het Handvest van de grondrechten. Deel III van het oorspronkelijke Grondwettelijke verdrag dat de bepalingen van de huidige verdragen bevat met betrekking tot de beleidsterreinen van de Europese Unie hoeft geen deel uit te maken van het nieuwe verdrag. Maar waar de institutionele en procedurele bepalingen uit deel III verder gaan dan de huidige verdragen, moeten deze toegevoegd worden in deel I.” Het is essentieel dat de volgende bepalingen worden opgenomen in het nieuwe verdrag:

 

Grondrechten voor de burgers van de EU:

 

–         Een verwijzing moet worden gemaakt naar het Europees handvest van de grondrechten waardoor het bindend wordt voor de lidstaten

 

Een sterkere rol voor de EU in de wereld:

 

–         een minister van buitenlandse zaken en een diplomatieke dienst voor de EU, die de huidige Hoge Vertegenwoordiger van de EU en de Europees Commissaris voor de buitenlandse betrekkingen vervangt, waardoor Europa met één stem kan spreken op het wereldtoneel

–         een internationale juridische persoonlijkheid die de EU de mogelijkheid geeft om volledig deel te nemen in de wereldinstellingen

 

Meer mogelijkheden voor de EU om de uitdagingen aan te gaan:

 

–         uitbreiding van de beleidsterreinen waar met gekwalificeerde meerderheid besluiten genomen kunnen worden: asiel, immigratie, juridische samenwerking in ernstige grensoverschrijdende misdaad;

–         Een protocol over de modernisering van EU beleidsterreinen waaronder een solidariteitsbepaling tussen de lidstaten over energie, grotere coordinatie om terrorisme te bestrijden en de gezamenlijke Europese defensie te verbeteren

 

Meer controle door de nationale parlementen:

 

–         Nationale parlementen moeten toezicht houden op het subsidiariteitsbeginsel

 

Een toezegging dat het verdrag in 2009 in werking kan treden:

 

–         Een toezegging om het verdrag te laten ratificeren door de nationale parlementen en een tijdslijn voor goedkeuring

Geplaatst op

Elite, verraad en zelfcensuur.

Bart Pattyn, hoofddocent Ethiek aan de KU Leuven publiceerde onlangs in  de Standaard een column onder de titel “het verraad van de elite”, waarin hij reageerde op de kritiek die Oscar van de Boogaard eerder had geleverd op de vermeende truttigheid van de nieuwe Nederlandse regering.

Professor Pattyn beweert met grote stelligheid dat vandaag aan levensstijlen, voorkeuren en preferenties een vrijblijvend karakter wordt toegeschreven en dat het niet uitmaakt wat iemand in zijn leven verkiest, als hij of zij het maar de moeite waard vindt. “Dat is vrijheid”, schrijft hij. Vervolgens stelt de auteur de vrijblijvendheid van morele en esthetische keuzes aan de kaak, vrijblijvendheid die hij – het was te verwachten- op de stoep van het liberalisme deponeert.

De liberale adoratie voor de individuele vrijheid heeft er volgens hem toe geleid dat elk “oordelen” als een “veroordelen” wordt gezien, waardoor “een mentaliteit” is ontstaan waarin geen “beter” of slechter” meer gelden, alleen een “anders”, en ter staving citeert hij zowaar uit een tango “todo es igual, nada es mejor”, citaat waarin het adjectief  “anders” overigens niet voorkomt.

Liberalen, bevestig ik, zijn inderdaad voorstanders van de individuele vrijheid en gaan uit van het beginsel dat de mensen de zingevers zijn van het eigen bestaan, en dat ze gerechtigd zijn tot “the pursuit of happiness” naar best inzicht en vermogen. Dat is echter iets heel anders dan de vrijblijvendheid van levenskeuzes voorstaan. “Vrijblijvendheid” begrijp ik als “zonder gevolgen”. In de commerciële sfeer bijvoorbeeld een auto testen, zonder enige verbintenis hem te kopen. Op ethisch vlak betekent   “vrijblijvendheid” voor mij het stellen van daden, of het maken van keuzes zonder er de gevolgen van te willen dragen. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid als het ware. Bijvoorbeeld een kind verwekken en het aan zijn lot overlaten. Daar zijn de liberalen geenszins voorstander van, wel integendeel.

We vinden dat er voor dat kind moet worden gezorgd wanneer de ouder(s) het niet doen, maar we hebben nooit ouders ontslagen van de plicht om voor hun kind(eren) te zorgen. Vrijheid en verantwoordelijkheid zijn voor ons onlosmakelijk met elkaar verbonden. Meer nog, we stellen steeds weer dat de vrijheid van het ene individu eindigt waar de vrijheid van het andere individu begint. In het leven van alledag lukt het niet altijd om die verschillende vrijheden op behoorlijke wijze met elkaar te verzoenen, maar dat is nog iets anders dan vrijblijvendheid, dan het negeren van de gevolgen van de zelf gemaakte keuzes.

Nu ik mijn punt op dit stuk heb gemaakt, vraag ik me af waar professor Pattyn het eigenlijk over heeft. Hij ergert zich aan bepaalde levensstijlen, voorkeuren en preferenties, en is van oordeel dat die niet allemaal evenveel waard zijn, noch allemaal even hoogstaand of aanbevelenswaard, maar dat het heersende klimaat van “vrijblijvendheid” het politici (en moralisten) moeilijk maakt om daarvoor uit te komen. Doen ze het toch, dan lopen ze het gevaar truttig of zeurderig te worden bevonden.

En vermits de auteur liever niet truttig wordt gevonden, roept hij Theodore Dalrymple, ter hulp, “een Brits psychiater en befaamd columnist” die de elites verwijt verraad te plegen omdat ze geen “beter” meer willen voorstaan. Misschien helpt het citaat ons te begrijpen waar Pattyn het over heeft. Hij citeert Dalrymple als volgt “Als de toonaangevende klasse weigert bepaalde praktijken moreel en cultureel verwerpelijk te noemen, staat het de onderklasse vrij te denken dat het leven alleen maar interessanter zal worden als men kan opteren voor nog meer roddel, bier, seks en televisie.”

Meteen rijst de vraag welke praktijken moreel en cultureel verwerpelijk moeten worden genoemd, om de “onderklasse” -het woord alleen al- voor nog meer miserie te behoeden? Het lezen van bijvoorbeeld Humo, Ché of Dag Allemaal (rubriek roddel), het meedoen aan en kijken naar reality-tv (rubriek televisie), teveel drinken (rubriek bier), teveel seks (rubriek seks natuurlijk)? Of zou het om iets anders gaan, iets veel meer fundamenteels?

De meest spraakmakende beslissing   van de Nederlandse regering, om wie het toch allemaal begonnen was, betrof de toelating voor ambtenaren van de burgerlijke stand om te weigeren mensen van dezelfde sekse te huwen, wanneer die ambtenaren daar gewetensproblemen mee hebben. Aan Nederlandse ambtenaren wordt dus de mogelijkheid geboden om door het weigeren zo’n huwelijksverbintenis te sluiten  hun afkeuring duidelijk te maken, en meteen ook duidelijk te maken dat in hun ogen een huwelijk alleen maar een verbintenis van een man en een vrouw kan zijn.

Het individuele, private geweten van een ambtenaar mag van de Nederlandse regering zwaarder wegen dan het openbare, collectieve en wettelijk   verbod op discriminatie. Een merkwaardig individualistische stelling vanwege een regering waarin geen liberalen zetelen vind ik, en een stelling waarmee ik het grondig oneens ben. Professor Pattyn maakt nergens nog maar een allusie op dit voornemen van de Nederlandse regering, en ik weet dus niet hoe hij erover denkt. Uit zijn artikel blijkt echter wel   overduidelijk dat ook hij oordeelt dat niet alle keuzes evenwaardig zijn, dat er “goede” en “slechte” keuzes zijn, dat niet alle levensstijlen, voorkeuren en preferenties elkaar waard zijn, en dat bepaalde praktijken moreel en cultureel verwerpelijk zijn.

Aan het slot van zijn bijdrage schrijft hij   dat de heersende vrijblijvendheid en zelfcensuur “vreet aan het kritisch potentieel om schrijnende, onmenselijke of absurde praktijken aan de kaak te stellen.” Maar nog steeds komen we niet te weten wat dan wel die schrijnende, onmenselijke of absurde praktijken zijn. Moet ik ze opnieuw gaan zoeken onder de rubrieken “roddel, bier, seks en televisie”, of viseert professor Pattyn andere praktijken, bijvoorbeeld de praktijken die gewetensbezwaarde Nederlandse ambtenaren voortaan mogen weigeren te officialiseren?

Teveel zelfcensuur leidt inderdaad tot kwalijke veronderstellingen en jammerlijke misverstanden , daarover ben ik het met professor Pattyn volledig eens.

Annemie Neyts

Minister van Staat

Europees Parlementslid

Voorzitter van de Europese Liberale Partij.

Geplaatst op

Annemie op Klara over de de Verklaring van Berlijn

Werner Trio dissecteert op Radio Klara de toespraak van Jacques Delors, die hij deze week hield in de Belgische Senaat, met twee Europakenners: Paul Goossens en Annemie Neyts.

Eén of twee A4-velletjes moeten volstaan om de Europese Unie weer op de sporen te krijgen na het kennelijke stranden van de Europese Grondwet: de Verklaring van Berlijn. Ze wordt dit weekend voorgesteld op de EU-top in de Duitse hoofdstad, 50 jaar Verdrag van Rome is de aanleiding, het verdrag dat de Europese Economische Gemeenschap oprichtte.

De Verklaring van Berlijn zal –lapidair en begrijpelijk voor iedereen- de successen van de Europese Unie op een rijtje zetten, kwestie van het belang van de Unie (vrede, stabiliteit, welvaart, overwinning van de deling van het continent) nog eens te onderstrepen voor de jongere generatie. De gedeelde waarden (waarover nogal wat discussie is gevoerd) zullen worden opgelijst. En de toekomst zal worden blootgelegd: hoe moet de Unie het hoofd bieden aan de energie- en klimaatsproblemen, hoe een politiek gewicht opbouwen in de wereld? Er zou worden verwezen naar een sociaal Europa.

Dezelfde elementen zaten in de speech die oud-Commissievoorzitter Jacques Delors –vader van de Europese Eenheidsakte (1986) — vorige week hield in de Senaat. Hij opereerde in een context van Europaforie, met als drijvende krachten François Mitterand en Hemut Kohl.

Werner Trio dissecteert de toespraak van Delors met twee Europakenners:

Hoofd van de Europadesk van het persbureau Belga, Paul Goossens. Hij schreef onlangs dat “zonder al te veel kruitdamp en oproer” zich in de afgelopen 15 jaar een sociale revolutie heeft plaatsgevonden in Europa, met een significante verarming van de loontrekkenden ten voordele van de beleggers.

En voorzitster van de Europese Liberalen, minister van Staat Annemie Neyts. Zij ergerde zich onlangs aan het teveel aan ronkende verklaringen van de Commissie. Voor haar part moet zij deemoedig toegeven dat je met 1% van het Europese bbp moeilijk alle uitdagingen van deze tijd kan oplossen. En: voor haar is “sociaal Europa” een pleonasme.

Hier vindt u de link.