Annemie Neyts-Uyttebroeck

Lange gijzelingen slaan diepe psychologische wonden die slechts langzaam helen, zowel bij gijzelaars als gegijzelden. Er ontstaat daarenboven een vreemde band tussen gijzelaars en gegijzelden, een perverse solidariteit tussen zij die opgesloten zijn en zij die opsluiten. Niet zelden groeit er wantrouwen en zelfs vijandschap jegens de buitenwereld die onmogelijk kan begrijpen wat de actoren van de gijzeling doormaken. Hoe langer de gijzeling, hoe groter het verlies van elementaire werkelijkheidszin, hoe moeilijker het afkicken, hoe pijnlijker het herstel. Daaraan moest ik meermaals denken bij het gadeslaan van de eindeloze onderhandelingen van afgelopen zomer, herfst en winter. Daaraan en ook aan “Huis Clos” van Sartre . “L’enfer, c’est les autres”, nietwaar?

En laat niemand denken dat ik ook maar één dag verlangd heb om bij het Kasteelgezelschap te behoren, of dat mijn overpeinzingen ingegeven zijn door nijd, spijt of afgunst. Neen, ik probeer te begrijpen, te doorgronden. Niet zozeer de politieke achtergronden want die zijn simpel, maar de psychologische mechanismen die tot de huidige verdwazing hebben geleid. Wat is hier in godsnaam aan de hand, zo vraag ik me nu al maanden af. Wat bezielt mijn politieke collegae om zich zo te gedragen? Wat bezielt de media, de Vlaamse nog veel meer dan de Franstalige, om politiek in België te herleiden tot een (slechte) soap? En hoe is het allemaal begonnen?

De RTBF uitzending met een fake bericht in een fake journaal, maar gebracht door een heuse journalist, dat Vlaanderen België eenzijdig had opgeblazen, was een eerste veeg teken. Hier werd fictie voorgesteld als realiteit, en omdat zoveel Franstaligen geen enkele rechtstreekse voeling meer hebben met de Vlaamse realiteit, ging het fake journaal er bij vele kijkers in als zoete koek.

Tussen haakjes, wij die ons terecht zorgen maken over de gevolgen van een onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo, springen wel heel lichtzinnig om met ons eigen land, alsof ons land van een andere orde zou zijn, van een hogere, onaantastbare orde, of van een lagere onbeduidende categorie. Een politieke fictie als het ware, waarmee je naar hartenlust kan dollen.

Maar terug naar Hertoginnendal. Terwijl de onderhandelaars wekenlang aan de slag waren, waren ook twee TV–ploegen aan het werk, een Franstalige en een Nederlandstalige. Ze zouden elk een beeldverslag van de onderhandelingen maken, aan de hand van beelden en interviews met enkele deelnemers die hun medewerking hadden toegezegd. Tegen de afspraken in, zond de RTBF haar verslag uit nog voor er een nieuwe regering was; de VRT wachtte netjes zolang. Ik vind die verslagen merkwaardig. Ze hebben me niet echt wijzer gemaakt, maar ik vond het fascinerend te aanschouwen hoe de makers en deelnemers de werkelijkheid fictionaliseerden, nog voor ze goed en wel voorbij was. Ze maakten geschiedenis zullen ze gedacht hebben, maar dat deden ze nauwelijks. Ze maakten fictie. Ze werden makers en deelnemers van een reality show, ze transformeerden de realiteit in een show, zij het dan een nieuwsshow. De realiteit zou worden verknipt en herschikt, dat wisten ze toch allemaal. Zes maanden onderhandelingen samenballen tot een uur televisie, dat kan niet anders dan een gecomprimeerde, gereduceerde en dus gemanipuleerde versie van de werkelijkheid opleveren.

De formatie werd aldus gefictionaliseerd terwijl ze   nog volop aan de gang was, en de uitkomst nog niet was gekend.

Politiek werd een episode van “Het Leven zoals het is”, “Peking Express” of, horresco referens, van “Big Brother”.

Maar het verhaal is niet ten einde. Na de fictionalisering van de politieke werkelijkheid, krijgen we nu de serialisering. Van Charles Dickens wordt verteld dat Londenaars urenlang aanschoven om als eersten zijn nieuwste aflevering van bijvoorbeeld Oliver Twist te lezen. Ik vrees dat de Wetstraatserie minder bijval zal kennen. Om te beginnen is het nieuwe er allang af. Oh neen, niet nog eens denk ik bij elke nieuwe aflevering.

Behalve serialisering (het herleiden van werkelijkheid tot afleveringen van fictie) is hier nog iets anders aan de hand: de finale ontluistering van het politieke bedrijf en van al wie er van ver of dichtbij iets mee te maken heeft. Alles en iedereen moet er deze keer aan geloven, met inbegrip van het staatshoofd. Iedereen moet het ontgelden, want van elkeen worden liefst de kleinere kantjes belicht. Nu weten we dus finaal dat onze onderhandelaars ook maar gewone mensen zijn. Wat een revelatie!

Maar dank zij wie weten we dat? Dat wordt ons onthouden. Waarschijnlijk om de nieuwsgierigheid aan te scherpen, blijven de bronnen anoniem. Op die manier is niemand verantwoordelijk en iedereen verdacht. Vanuit de comfortabele anonimiteit wordt deze ontluistering ingezet, met als kroonstuk (als ik zo mag zeggen) het relaas van gesprekken met het staatshoofd.

Onthullen wat er door het staatshoofd is gezegd, en wat men hem heeft verteld, gaat in tegen alle geplogenheden en maakt het hem onmogelijk zijn taak naar behoren te vervullen. Wellicht is dat trouwens de bedoeling. En als het niet de bedoeling was, getuigt het van domheid.

Hopelijk luidt deze serie niet het begin in van een nieuwe trend, maar het einde van de politiek als gijzeling.

Annemie Neyts

Minister van Staat

Europees Parlementslid

Annemie sprak op Radio Eén in het programma “De Ochtend” over het verderbestaan van de federale staat België.

Hier vind je het interview met Annemie in het programma “De Ochtend” op Radio Eén.

Voor diegenen die niet het hele programma willen horen, het interview begon om 8 uur 34.

Hieronder vind je het Federaal Pact waarvan sprake:

Dit Pact, een initiatief van de vzw BPlus (www.bplus.be), heeft de ambitie een vertrouwensklimaat te scheppen tussen de politieke verantwoordelijken van Noord en Zuid alsook tussen de inwoners van de Gemeenschappen en   Gewesten waaruit België bestaat. Hiermee wensen wij bij te dragen tot een positieve sfeer, waarin een staatshervorming gerealiseerd kan worden die ten goede komt aan alle Belgen, Vlamingen, Walen en Brusselaars, dit met respect voor elke taalgemeenschap.

Zij die dit Pact ondertekenen verbinden er zich toe de erin opgenomen beginselen toe te passen, zonder evenwel zich hierdoor te binden aan B Plus.

Het federale Pact heeft de steun gekregen van een aantal “peters en meters”, vooraanstaande Belgische politici van beide zijden van de taalgrens en behorend tot verschillende ideologische stromingen.

• Het federale model, onder meer gebaseerd op de interpersoonlijke solidariteit, is de staatsvorm die het best beantwoordt aan de eigenheid van België en van zijn deelgebieden.
• De evolutie van dit model mag in geen enkel geval leiden tot separatisme, dat onder welke vorm dan ook dient te worden afgewezen.
• Wij benadrukken de multiculturele meerwaarde van ons land, waarbij het aanleren van de andere landstalen moet worden aangemoedigd.
• De nodige regionaliseringen en herfederaliseringen van bevoegdheden zijn alleen geloofwaardig indien ze bijdragen tot het welzijn van alle burgers, in welk Gewest ze ook mogen wonen.
• Elke institutionele hervorming dient het federale model te moderniseren en efficiënter te maken.
• Wij geloven in de dialoog, het overleg en het wederzijdse begrip tussen de drie taalgemeenschappen van ons land.
• De samenwerking tussen de deelstaten betreffende hun respectievelijke bevoegdheden, is essentieel.
• De federale overheid zal in mechanismen voorzien die belangenconflicten tussen Gewesten en/of Gemeenschappen kunnen oplossen.

In De keien van de Wetstraat gaan ze ook op zoek naar de vrouw achter de liberale politica. Wie inspireert Annemie Neyts? Hoe belangrijk is België voor haar? Heeft zij vrienden in de politiek? En wat zijn haar ambities nog?

Annemie Neyts

Vrijdag 30 november 2007

Na meer dan 170 dagen is ons land een hot item in de Franse krant Libération, in Le Monde en bij BBC World. In eigen land wordt het zoveelste ultimatum probleemloos verbroken.

Stand van zaken op dit moment is onduidelijk maar we kunnen’gerust’ zijn, de oranjeblauwe onderhandelaars blijven met elkaar spreken en formateur Leterme zoekt een oplossing.

De vraag is wat de N-VA zal doen. En hoe CD&V daarop zal reageren. In De Keien van de Wetstraat spreken Kathleen Cools en Ivan De Vadder met minister van staat Annemie Neyts van Open VLD. Hoe kijkt zij naar deze vreemde formatie? En welke richting zal, kan of moet dit uitgaan? Loopt ons land schade op en wat antwoordt zij op vragen van haar Europese collega’s?

Bekijk het hier.

do 25/10/07 – Villa politica ging deze week naar Straatsburg. Daar werd gedebatteerd over de toekomst van de Europese Unie en over de uitbreiding met Turkije.

Een Unie die de mensen niet meteen beroert. En die ver van ons afstaat. Maar is dat wel zo? Wat doet de EU, wat doet het Europees Parlement?

Wat doet een Europees parlementslid? Lopen ze in het gareel van de lobbygroepen, of luisteren ze naar de mens in de straat?

We laten de debatten zien, en Vlaamse Europese parlementsleden wikken en wegen de heikele thema’s.

Oud-premier Dehaene (CD&V) bijvoorbeeld. Die zag zijn eigen voorstel voor een Europese grondwet indertijd door de neus geboord.

Nu komt een soortgelijk verdrag er wel, wat vindt hij daar nu van? We laten hem evalueren, samen met Dirk Sterckx (Open VLD).

Frieda Brepoels (N-VA) en Mia De Vits (SP.A) leggen uit waarom Turkije wel of niet bij Europa moet.

We hebben het met Ivo Belet (CD&V) over de maandelijkse verhuis van Brussel naar Straatsburg. Ook Annemie Neyts (Open VLD), Koen Dillen (Vlaams Belang) en Bart Staes (Groen!) doen hun zeg.