Annemie Neyts in Ter Zake

Premier Herman Van Rompuy behoort nu officieel tot de belangrijkste kanshebbers om de eerste president van Europa te worden. Wat houdt dat in, president van Europa zijn? En kan een Belgisch premier die functie aan?

Terzake vraagt het in de studio aan Annemie Neyts (Open VLD) en Mark Eyskens (CD&V) en sprokkelt reacties in het Europees Parlement.

Annemie Neyts en Marc Eyskens wikken de kansen van Premier Van Rompuy als voorzitter van de Europese Raad.

Hier vindt u het fragment uit Ter Zake.

De Europese Diplomatieke Dienst (EEAS)

Annemie Neyts schreef in opdracht van de commissie buitenlandse zaken van het Europees Parlement haar visie op de Europese diplomatieke dienst (European External Action Service). Deze werd door de commissie buitenlandse zaken en later door het Europees Parlement bekrachtigd. In twee minuten (want helaas in zo’n groot parlement moet alles beknopt) mocht ze haar visie toelichten voor de plenaire vergadering op woensdag 21 oktober te Straatsburg.

 

Voorzitter, sommige collega’s hebben het nodig gevonden om ons tijdens hun interventies lessen in democratie te proberen geven. Mag ik er daarom op wijzen dat wij er, zowel in de Commissie constitutionele zaken als in de Commissie buitenlandse zaken, waar ik het advies heb mogen uitwerken, voor gezorgd hebben dat de bespreking en de stemming over onze respectieve teksten pas plaatshad nadat de uitslag van het Ierse referendum was gekend? Dit uit respect voor wat de Ierse bevolking zou zeggen. Gelukkig hebben ze “ja” gezegd, want ze hadden ook “nee” kunnen zeggen. Wij hebben daar rekening mee willen houden, en ook met de vergadering volgende week van de Europese Top. Zodoende moesten wij in enorm korte tijd komen tot bespreking en tot teksten. Diezelfde collega’s die lessen in democratie willen geven, hebben daar natuurlijk ook over geklaagd. Maar dit terzijde.

Wij beleven vandaag een bijzonder belangrijk moment. Onze teksten die onze opinie geven over wat de toekomstige Europese Dienst voor extern optreden moet zijn, luiden een nieuw tijdperk in voor de Europese Unie. Diegenen onder ons die de evolutie van de Unie sinds jaren volgen, die zich de eerste bescheiden stappen herinneren op het gebied van buitenlands beleid, laat staan veiligheids- en defensiebeleid, van het Verdrag, eerst van Maastricht, daarna van Amsterdam, hebben misschien zoals ik toen, gedacht dat wat wij vandaag beleven, nooit zou gebeuren, dat het nooit zou lukken om de premisse te leggen van een gemeenschappelijke Europese diplomatie.

Diegenen onder ons die aandachtig gevolgd hebben hoe de ideeën in dit verband geëvolueerd zijn, zullen zich ook nog herinneren dat niet langer dan enkele maanden geleden een aantal van onze nationale diplomatieke diensten hoegenaamd niet bereid waren om meteen een soort van big bang te aanvaarden, waarbij alle huidige delegaties meteen vanaf de eerste dag onder de autoriteit zouden worden gebracht van de toekomstige Hoge Vertegenwoordiger. Ik verheug mij daar ten zeerste over.

Vanuit mijn eigen politieke en regeringsverantwoordelijkheid in vorige politieke levens weet ik dat niets eenvoudig zal zijn. Wij beleven echter een belangrijk moment en ik hoop dat we met een zeer grote meerderheid dit verslag zullen goedkeuren.

Annemie op de Nederlandse televisie NOS

Annemie werd gevraagd om te komen spreken over het Oranjeberaad, de tijdingen rond Silvio Berlusconi en de Europese Diplomatieke Dienst. Het werd een debat Wim van der Camp (CDA) en Thijs Berman (PvdA).

Het NOS-debat kan je hier herbekijken.

Open liberale brief aan de Europese socialisten

Annemie, als voorzitter van de Europese liberale en democratische partij (ELDR), antwoordt de Europese socialisten naar aanleiding van hun open brief.

 

Brief van de liberalen aan de PES en socialisten in geheel Europa

Brussel, 15 april 2009

Geachte heer Nyrup Rasmussen, geachte Europese socialisten,

Hartelijk dank voor uw brief.

U bent verbaasd over onze toewijding aan de interne markt. Dat is niet nodig. Liberalen geloven dat Europeanen baat hebben bij de interne markt, die Europese consumenten meer keuzemogelijkheden en betere producten biedt en Europese bedrijven in staat stelt te groeien en banen te creëren .

Denkt u dat Denemarken beter af zou zijn zonder de mogelijkheden die de interne markt biedt? Zouden Deense consumenten zonder Franse kaas, Italiaanse schoenen, Duitse technologie of Finse telefoons willen leven? Denkt u dat Deense bedrijven hun goederen niet meer naar de rest van Europa willen exporteren waarmee ze de banen van hun werknemers op het spel zouden zetten?

De interne markt is voor liberalen geen doel op zich, maar vormt het meest efficiënte middel om aan de vraag van burgers tegemoet te komen.

We geloven in een universele plicht tot dienstverlening en we zijn trots op onze toewijding aan open postdiensten. Wilt u werkelijk terugkeren naar een wereld van postmonopolies? Bent u dan de wachtrijen vergeten? Concurrentie dwingt monopolies hun klanten beter van dienst te zijn, leidt tot meer keuzemogelijkheden en lagere prijzen en strekt de samenleving in het algemeen tot voordeel door ervoor te zorgen dat meer producten beschikbaar komen voor iedereen. Hebben staatsmonopoliën consumenten ooit meer voordeel opgeleverd?

De publieke gezondheidszorg in de gehele EU blijkt niet aan de behoeften van patiënten te kunnen voldoen. Socialisten beschouwen patiënten als ontvangers; liberalen zien ze als consumenten die de best mogelijke dienstverlening vragen. Patiënten willen kunnen kiezen en concurrentie zal tot betere gezondheidszorg voor alle Europeanen leiden. De socialistische regering van het Verenigd Koninkrijk kon de tekortkomingen van de Britse Nationale Gezondheidsdienst in 12 jaar niet verhelpen. Zijn de maandenlange wachtlijsten voor een operatie niet het beste argument om de grenzen voor behandelingen open te stellen?

Europese consumenten profiteren van succesvolle internationale projecten zoals de Thalys of de Eurostar, terwijl de nationale spoorwegen van Duitsland, die staatseigendom zijn, steeds duurder worden. Als u de dienstverlening van de markt vergelijkt met de dienstverlening van de staat, zult u al snel tot de ontdekking komen dat de krachten van de markt veel beter tegemoetkomen aan de vraag van burgers en leiden tot groei, banen en mogelijkheden. Staten kunnen voor regelgeving zorgen, maar kunnen geen welvaart en banen scheppen.

Het manifest van de European Liberal Democrats laat er geen twijfel over bestaan dat de welvaart en het welzijn van Europese burgers ons nog altijd na aan het hart liggen.

Enkele weken geleden trok u in twijfel of wij als liberalen wel om gelijke kansen geven. Daden spreken luider dan woorden!

De voorzitter van de ELDR is een vrouw. Maar de voorzitter van de PES? De secretaris-generaal van de ELDR is een vrouw. Maar de secretaris-generaal van de PES? 5 van de 7 vicevoorzitters van de ELDR zijn vrouwen. Hoeveel vrouwen zitten er in het bestuur van de PES? 42% van de liberale leden van het Europees Parlement is vrouw en neemt een machtige positie in binnen onze parlementsfractie. Hoe zit dat bij uw parlementsfractie?

De lijsten voor de Europese verkiezingen van de liberale partijen worden aangevoerd door een vrouw in Zweden, Denemarken, Nederland, Duitsland, Estland en Engeland, terwijl u aan patriarchale partijstructuren lijkt vast te houden.

Dat geldt ook voor het stemgedrag van socialisten in het Europees Parlement. Slechts enkele weken geleden stemde de Socialistische fractie tegen of onthield zich van stemmen toen het Europees Parlement vóór de dialoog tussen China en Tibet stemde. Waarom?

De Socialistische fractie ondersteunde niet het rapport van het Parlement over een nieuwe samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en Rusland om de mensenrechtensituatie in Rusland te verbeteren. Waarom?

Komt dat misschien doordat de alliantiepatronen van het oude communisme voor socialisten zwaarder wegen dan de universele wapenfeiten van de burgerlijke vrijheden?

Terwijl socialisten het moeten hebben van angst, twijfel en onzekerheid, gaan liberalen uit van hoop, vertrouwen en optimisme. Anderen maken zich zorgen, wij bieden de antwoorden.

 

 

Annemie Neyts

Voorzitter van de ELDR

Annemie pleit voor ICTY

Het mandaat van het Internationaal Gerechtshof voor het voormalig Joegoslavië moet verlengd worden met twee jaar

De VN Veiligheidsraad wil het Internationaal Gerechtshof voor het voormalig Joegoslavië (ICTY) in Den Haag tegen het einde van 2010 afbouwen. Daar er nog sommigen beklaagden voortvluchtig zijn besloot het Europees Parlement om Annemie NEYTS aan te duiden als rapporteur inzake de toekomst van dit Internationaal Gerechtshof.

Het Europees Parlement roept de Raad van Ministers op om te onderzoeken of het mandaat van het Internationaal Straftribunaal voor voormalig Joegoslavië (ICTY) met twee jaar moet worden verlengd, en zo ja, om daar dan bij de VN voor te ijveren. De bedoeling is om hopelijk ook de laatste aangeklaagden, Ratko Mladić en Goran Hadžić, door het Hof te laten berechten.Het Europees Parlement roept de Raad van Ministers op om te onderzoeken of het mandaat van het Joegoslavië-tribunaal met twee jaar moet worden verlengd, en zo ja, om daar dan bij de VN voor te ijveren. Dat staat in een verslag van rapporteur Annemie Neyts dat het Parlement vandaag heeft aangenomen.

De Raad van Ministers moet er alles aan doen om Ratko Mladić en Goran Hadžić gearresteerd en berecht te krijgen, zeggen Europarlementsleden. De indruk van straffeloosheid mag niet gewekt worden. Neyts-Uyttebroeck beklemtoont wel dat de wens tot grotere spoed bij de rechtszaken niet ten koste mag gaan van een eerlijk proces. “De erfenis van het Tribunaal zal niet alleen worden bepaald door de vraag of het erin slaagt de verantwoordelijken voor de ernstigste misdrijven die onder zijn jurisdictie vallen te berechten, maar ook door de vraag of dit in overeenstemming geschiedt met de strengste rechtvaardigheidsnormen”, stelt het verslag.

Het Parlement verzoekt de Raad ook om de Veiligheidsraad van de V.N. aan te moedigen om het Joegoslavië-tribunaal voldoende middelen ter beschikking te stellen. Het wil ook dat de bevoegde autoriteiten beter samenwerken met het Tribunaal en het belangrijke documenten overhandigen, die essentieel zijn voor de vervolging van Generaal Ante Gotovina, Mladen Markać en Ivan Cermak.

Ten slotte herinnert Annemie Neyts de Raad aan het belang van het veiligstellen van de erfenis van het Joegoslavië-tribunaal. Ze willen dat de archieven van het tribunaal veilig worden opgeslagen en dat het optreden van de rechtelijke macht in de landen van de Westelijke Balkan ook na de opheffing van het tribunaal kritisch wordt gevolgd.

Het doel van Joegoslavië-tribunaal is alle werkzaamheden (rechtszaken en beroepen) tegen 2011 te voltooien. Het door de Verenigde Naties in 1993 opgerichte Hof onderzoekt schendingen van internationale humanitaire wetten in voormalig Joegoslavië sinds 1991 en vervolgt de verantwoordelijken. Om zijn werkzaamheden tegen 2011 te voltooien, concentreert het Tribunaal zich op de meest hooggeplaatste leiders die ervan verdacht worden verantwoordelijk te zijn voor de misdaden. Rechtszaken tegen minder hooggeplaatste verdachten worden overgemaakt aan bekwame nationale jurisdicties.

Programmacongres Open Vld Brussels Gewest

Op zaterdag 18 april 2009 organiseert Open Vld Brussels Gewest haar programmacongres voor de verkiezingen.

Verschillende thema’s, zoals mobiliteit, onderwijs, veiligheid, stedelijkheid, regionale economie en fiscaliteit, huisvesting, sociale aangelegenheden, sport, cultuur, Europa … zullen aangesneden worden.

Om dit programmacongres degelijk voor te bereiden zullen er verschillende werkgroepen onder leiding van Annemie en haar Brusselse collegae opgestart worden.

Hier vinden de Open Vld leden van het Brussels Gewest meer informatie.

Zondag 11 Januari: Panorama

De communautaire onderhandelingen zitten helemaal in het slop. Panorama bracht 12 ‘wijzen’ bijeen om België te splitsen. De twaalf trokken zich een zondag lang terug in het kasteel Groenenberg in Gaasbeek en discussieerden over de toekomst van het land. De liberale Brusselse politica Annemie Neyts is één van hen.

Twaalf wijzen om België te splitsen.

Een reportage van Ivan De Vadder, Mark De Visscher en Jan Puype.

Panorama op zondag 11 januari 2009. Canvas, 20u10.

Annemie sluit het jaar af voor LVV

Mijnheer de Voorzitter,

Dames en Heren Mandatarissen,

Beste Vrienden,

 

Toespraken voor het LVV zijn als witte kiezeltjes op mijn politieke pad. Zo herinner ik me een zondagse toespraak daags na een PVV–bal (waar is de tijd? ) in Sint-Gillis dat tot de zeer vroege uurtjes had geduurd; een toespraak in Antwerpen die ik had toegezegd aan Clair via een telefoon die me in het Romeinse hotel Ambasciatori had bereikt; een Nieuwjaarsboodschap in de catacomben van het Brusselse hotel Métropole en wellicht nog een paar andere die minder memorabel zijn geweest. Om maar te zeggen hoe dierbaar het LVV me is en hoezeer ik het telkens weer een eer en een genoegen vind u toe te spreken.

 

Maar ik heb nog maar eens voor het gladde ijs gekozen door als titel te kiezen   “Annemie takes stock”, met een knipoog naar de stock exchanges of effectenbeurzen die een en ander hebben meegemaakt. Het LVV zelf noemt 2008 een annus horribilis.

 

Op economisch en financieel vlak is dat onmiskenbaar het geval: Fortis; Dexia; Ethias; massale ontslagen; bedrijfssluitingen; wekenlange tijdelijke werkloosheid wegens stilleggen van de productie. Rooskleurig is het niet. Het voelt niet als een hevige, maar korte koortsaanval; het voelt aan als een ongezonde, klamme koortsachtigheid die maar niet wil wijken en die helder denken en handelen bemoeilijkt.

 

Neem nu de lamentabele Fortis saga. Wie poogt uur na uur de financiële, economische, politieke en nu ook gerechtelijke verwikkelingen te volgen, kan niet anders dan besluiten dat het algemeen belang al lang heeft moeten wijken voor de meest kleingeestige eigen belangetjes en ego tripjes. Ministers die elkaar geen succes gunnen; regeringen die enkel het eigen nationaal belang zien en niet het grotere Europese beeld; rechters en advocaten van wie men zich moet afvragen of het hun nog om recht en rechtspraak te doen is, dan wel om de eigen persoon. Ik kan het enkel maar lamentabel noemen.

 

Annus horribilis, jawel. Annus horribilis ook wanneer je zoals ik in Europese en internationale middens telkens weer moet vaststellen dat de reputatie van ons land, België, te grabbel wordt gegooid door diegenen die schaamteloos en rücksichtslos het eind ervan blijven voorspellen en die meedogenloos alles blijven doen om dat einde dichterbij te brengen. En denk niet dat ik overdrijf. Wanneer de eerste vraag van Simone Veil luidde “ mais que se passe-t-il en Belgique? Va-t-elle vraiment éclater? » dan weet je het wel.

En zij is voorwaar niet de enige. Een land dat voortdurend het eigen einde voorspelt, wordt niet langer au sérieux genomen. Waarom zouden Nederlanders en Fransen ons ernstig moeten nemen, wanneer we onszelf niet langer serieus nemen?

 

Dat niemand zich lijkt af te vragen hoe ernstig een nieuw landje zou worden genomen dat oprijst uit de eigenhandige vernietiging van een voorheen bestaand land, blijft me verbazen. Wie me niet gelooft, moet slechts kijken naar de internationale status en standing van de landen die ontstonden uit het uiteenvallen van Joegoslavië. Tot bovenmaat van ramp worden we geconfronteerd met zwak leiderschap op alle fronten.

 

Binnenlands sukkelen we van de ene verkiezingskoorts naar de volgende: 2003; 2004; 2006; 2007 en alweer komen verkiezingen aanzetten, voor juni 2009. Alleen al om het aantal koorts aanvallen te verminderen, zou het aanbeveling verdienen de parlementsverkiezingen voor het federale, het regionale en het Europese niveau te laten samenvallen. Voor de politieke hygiëne zou het alleszins een goede zaak zijn, wat sommige politologen daar ook mogen over denken.

 

Toch waren er enkele lichtpunten. Om in eigen land te blijven waren dat de Olympische medailles van Tia Hellebaut en van de meisjes aangevoerd door Kim Gevaert, voor de 4 maal honderd meter. De sprong van Tia, over twee meter vijf, is om nooit te vergeten. En de derde gouden palm voor de broeders Dardenne was ook heel mooi, en de internationale erkenning voor Guy Cassiers en Ivo Van Hove.Buitenlands was het grote lichtpunt natuurlijk – hoe kan het anders – de verkiezing van Barack Obama door het Amerikaanse volk. Een magnifieke pluim overigens voor het Amerikaanse volk, en voor Obama zelf. Mijn man en ik hebben hem aan het werk gezien in Denver, tijdens de Democratische Conventie.

 

Meest indrukwekkend vond ik de uiterste bedachtzaamheid van Obama en zijn team; de aandacht voor de allerkleinste details die sprak uit het hele opzet en verloop van de Conventie. Conventies – ik heb er vier meegemaakt – zijn altijd volledig geregisseerd, maar waren vroeger op politiek vlak ronduit simplistisch te noemen, met als absoluut dieptepunt de Conventie van Boston waar John Kerry genomineerd werd.

 

Sta me toe het contrast te illustreren met een anekdote. John Kerry werd er door de Republikeinen van beschuldigd onvoldoende patriottisch te zijn. Als antwoord kregen we drie dagen lang het relaas van een heldendaad van Kerry in Vietnam, waar hij nota bene hooguit drie maanden was geweest. Het verhaal werd dan ook snel vakkundig en smerig onderuit gehaald.

Obama werd gebrek aan ervaring verweten. Dus kwam Bill Clinton met de herinnering dat hij jonger was dan Obama toen hij voor het eerst genomineerd werd, en kwam Al Gore met een verhaal over Abraham Lincoln die, o wonder, net zo weinig ervaring had als Obama toen hij werd verkozen. De parallel werd zelfs niet expliciet gemaakt, maar was duidelijk genoeg. Daarenboven ging Obama niet in op “ervaring”, maar plaatste hij daar “judgment” tegenover, en dat heeft hij in overvloed. Zal Obama de wereld veranderen? Wellicht minder dan wij hopen en meer dan de Amerikanen vrezen. Daarenboven zal hij, zoals het zijn plicht is, het Amerikaanse belang altijd voorop stellen. Maar hij is dus bedachtzaam, uiterst bedachtzaam. En dat boezemt me vertrouwen in.

 

Die bedachtzaamheid vinden we terug bij Angela Merkel, en helemaal niet bij Nicolas Sarkozy. Sarkozy is de man van tien ideeën per dag, waarvan er zeven mislukken of afgaan, één wordt uitgesteld, en twee wel werken. Sarkozy is ook de man die blijft proberen. Als een eerste reis naar Moskou onvoldoende oplevert, gaat hij opnieuw naar Moskou en komt met een beter akkoord terug.

Wanneer een eerste financiële top niets oplevert, verandert hij het formaat, en dan nog een keer, en krijgt uiteindelijk de machinerie in beweging. Hij is de man die zegt “j’ai bougé l’Europe” maar die ook zegt “l’Europe m’a changé”.

Hij ergert zich naar verluidt blauw aan de bedachtzaamheid van Merkel, maar we zullen nog moeten afwachten om te zien welke aanpak op middellange termijn de beste is.

 

Op Europees vlak was het niet helemaal een annus horribilis, ondanks de negatieve uitslag van het referendum in Ierland. De crises van de afgelopen maanden, of het nu om de Russische inval in Georgië gaat, dan wel om de wereldwijde financiële crisis en de economische recessie die erop volgt, hebben tegelijkertijd de voordelen van de Europese Unie en de zwakheden van haar instellingen bloot gelegd. De sterkte, inderdaad. Want wat zouden we zonder de Euro, onze gemeenschappelijke munt, hebben meegemaakt? Minstens een forse koersdaling van onze nationale munt, en waarschijnlijk zelfs een devaluatie. Evenzeer moet men zich afvragen of de Russen evenveel oor zouden hebben gehad voor Nicolas Sarkozy indien hij niet namens een half miljard EU-burgers had kunnen spreken.

 

De zwakte van de EU – instellingen blijkt uit de onzekere antwoorden op de (gelukkig hypothetische) vragen wat we zouden hebben gedaan indien de Russen geen enkel gevolg hadden gegeven aan de demarches van het EU-voorzitterschap. Oorlog voeren of handen wringend de vernedering slikken: veel andere keuze zouden we niet hebben gehad.

 

 

Overigens is het opvallend hoe referenda, of het nu om een ondergrondse parkeergarage in Lier gaat, dan wel om een Europees verdrag, negatief uitdraaien. Alsof onze burgers elke gelegenheid grijpen om de gezagsdragers van alle kleur en gezindte, duidelijk te maken dat ze het spuugzat zijn.

 

Eenzelfde apathie en moedeloosheid blijken ook uit de zeer lage opkomstcijfers bij de jongste parlementsverkiezingen in Roemenië en bij de regionale verkiezingen in de Italiaanse Abruzzen, afgelopen zondag. De diepe reden daarvoor ligt, dunkt me, hierin, dat we ons op een kantelmoment bevinden waar oude paradigmata niet langer functioneren en er nog geen nieuwe zijn verschenen.

 

Kenschetsend voor het oude paradigma is de overtuiging dat alles wel goed komt, zal meevallen, en er uiteindelijk niet zo bijster veel toe doet. Veralgemeende nonchalance, onbeperkt winstbejag, kort termijn denken en handelen, vervaging van normen allerlei, veralgemeend cynisme, de impliciete overtuiging dat je wel degelijk “een beetje zwanger kunt zijn”; “de scheiding der machten een beetje kunt schenden” omdat anderen het wellicht ook hebben gedaan of zouden doen als ze de kans kregen. Zo ontstaat wat voormalig EU-parlementslid “ooit a race to the bottom” heeft genoemd. Want wat blijkt?

 

Het kan immers altijd nog erger. Leterme die journalisten telefonisch laat schofferen, laat nu ook magistraten schofferen. Op de crisis van de subprimes volgt de Madoff piramide en blijkt dat financiële instellingen roekeloos omspringen met het geld van hun klanten. De publiciteit van vele financiële instellingen kleurt leugenachtiger dan ooit tevoren. Wat we thans te aanschouwen krijgen is onder meer het gevolg van een tijdsgeest die perceptie belangrijker is gaan vinden dan de onderliggende werkelijkheid. Die werkelijkheid keert nu terug, “with a vengeance”.

 

Er is dus dringend nood aan een nieuw paradigma, aan een andere aanpak. Daarvoor kunnen we putten uit de lange liberale humanistische traditie. De traditie die vrijheid nooit heeft ontkoppeld van verantwoordelijkheid, die feiten belangrijker acht dan gezagdragers, zelfs al zijn ze Lord of Lady Mayor van Londen, wijst welke richting we uitmoeten.

 

U merkt dat ik “traditie” zeg, eerder dan ideologie, en dat doe ik opzettelijk. Ideologieën immers verengen de waarneming van de werkelijkheid, en maken blind voor feiten die niet stroken met het receptenboekje.

 

Bij het uittekenen van beleid en politiek moet er dus worden uitgegaan van de feiten, alle feiten, niets dan de feiten, en moeten we ons laten leiden door een handvol aan morele beginselen die hun deugdelijkheid en waarde hebben bewezen. Eerbied voor de werkelijkheid, zorgvuldigheid en “judgment” of “oordeelkundigheid”, daar komt het op aan, meer dan ooit.  En laat de zorg voor de perceptie maar even in de kleedkamer.

 

Dames en Heren,

 

tot slot spreek ik de vurige wens uit dat liberalen, eerder dan alle anderen, beseffen dat de werkelijkheid alles is wat we hebben, en dat ze onze zorg en aandacht verdient. Misschien slagen we er dan in om van 2009 een goed jaar te maken.

 

 

Ik dank u zeer voor uw vriendelijke aandacht.

 

 

Annemie Neyts-Uyttebroeck

 

Europees Parlementslid

Minister van Staat

 

18.12.08